Axolotl? We hebben veel antwoorden (2024)

VolgensAzteekse legende, de eerste axolotl (uitgesproken als axo-LO-tuhl) was een god die zijn vorm veranderde om te ontsnappen aan de opoffering. De stiekeme transformatie van terrestrische salamander naar een volledig aquatische vorm heeft latere generaties niet van de dood gered. DeAztekenaxolotls gegeten. Toen de dieren nog veel voorkwamen, kon je ze als voedsel kopen op de Mexicaanse markten.

Hoewel de axolotl misschien geen god is, is het een geweldig dier. Leer hoe je een axolotl kunt herkennen, waarom wetenschappers erdoor gefascineerd zijn en hoe je voor een axolotl kunt zorgen als huisdier.

Beschrijving

Een axolotl is een soortsalamander, dat is eenamfibie. Kikkers, salamanders en de meeste salamanders ondergaan een metamorfose om over te gaan van het leven in het water naar het leven op het land. De axolotl is ongebruikelijk omdat hij geen metamorfose ondergaat en geen longen ontwikkelt. In plaats daarvan komen axolotls uit eieren in een juveniele vorm die uitgroeit tot de volwassen vorm. Axolotls behouden hun kieuwen en verblijven permanent in het water.

Een volwassen axolotl (18 tot 24 maanden in het wild) varieert in lengte van 15 tot 45 centimeter (6 tot 18 inch). Een volwassen exemplaar weegt ergens tussen de 2 en 8 gram. Een axolotl lijkt op andere salamanderlarven, met oogleden zonder ogen, een brede kop, gefranjerde kieuwen, lange cijfers en een lange staart. Een mannetje heeft een gezwollen, met papillen omzoomde cloaca, terwijl een vrouwtje een breder lichaam heeft dat vol eieren zit. De salamanders hebben rudimentaire tanden. Kieuwen worden gebruikt voor de ademhaling, hoewel de dieren soms oppervlaktelucht opslurpen als aanvullingzuurstof.

Axolotls hebben vier pigmentatiegenen, waardoor een breed scala aan kleuren ontstaat. De wildtype kleur is olijfbruin met gouden spikkels. Mutante kleuren zijn onder meer lichtroze met zwarte ogen, goud met gouden ogen, grijs met zwarte ogen en zwart. Axolotls kunnen hun melanoforen veranderen incamoufleren zichzelf, maar slechts in beperkte mate.

Wetenschappers geloven dat axolotls afstammen van salamanders die op het land konden leven, maar terugkeerden naar het water omdat dit een overlevingsvoordeel bood.

Dieren verward met Axolotls

Mensen verwarren axolotls met andere dieren, deels omdat dezelfde algemene namen op verschillende soorten kunnen worden toegepast en deels omdat axolotls op andere dieren lijken.

Dieren die verward worden met axolotls zijn onder meer:

Waterdog: Een waterhond is de naam van het larvale stadium van de tijgersalamander (Ambystoma tigrinumEnA. mavotium). De tijgersalamander en axolotl zijn verwant, maar de axolotl verandert nooit in een landsalamander. Het is echter mogelijk om een ​​axolotl te dwingen een metamorfose te ondergaan. Dit dier lijkt op een tijgersalamander, maar de metamorfose is onnatuurlijk en verkort de levensduur van het dier.

Modderpuppy: Net als de axolotl, de modderpuppy (Necturus spp.) is een volledig in het water levende salamander. De twee soorten zijn echter niet nauw verwant. In tegenstelling tot de axolotl is de gewone mudpuppy (Nee. gespot) is niet in gevaar.

Habitat en verspreiding

In het wild leven axolotls alleen in het Xochimilco-merencomplex, dat vlakbij Mexico-Stad ligt. De salamanders zijn te vinden op de bodem van het meer en zijn kanalen.

Neoten

De axolotl is een neotenische salamander, wat betekent dat hij niet uitgroeit tot een luchtademende volwassen vorm. Neoteny heeft de voorkeur in koele omgevingen op grote hoogte, omdat metamorfose een enorm energieverbruik vereist. Axolotls kunnen tot metamorfose worden aangezet door injectie van jodium ofthyroxineof door jodiumrijk voedsel in te nemen.

Eetpatroon

Axolotls zijn dat welvleeseters. In het wild eten ze wormen, insectenlarven, schaaldieren, kleine vissen en weekdieren. De salamanders jagen op geur, bijten naar prooien en zuigen deze op als een stofzuiger.

In het meer had Axolotls geen echte roofdieren. Roofvogels vormden de grootste bedreiging. Grote vissen werden geïntroduceerd in het Xochimilco-meer, dat de jonge salamanders at.

Voortplanting en nakomelingen

Veel van wat we weten over de voortplanting van axolotl komt vandaanze in gevangenschap observeren. In gevangenschap levende axolotls worden volwassen in hun larvale stadium tussen de leeftijd van 6 en 12 maanden. Vrouwtjes worden doorgaans later volwassen dan mannen.

De toenemende temperatuur en het licht van de lente duiden op het begin van het broedseizoen van de axolotl. Mannetjes drijven spermatoforen het water in en proberen er een vrouwtje overheen te lokken. Dehet vrouwtje pakt het spermapakketje op met haar cloaca, wat leidt tot interne bevruchting. Vrouwtjes laten tijdens het paaien tussen de 400 en 1000 eieren los. Ze legt elk ei afzonderlijk en bevestigt het aan een plant of steen. Een vrouwtje kan meerdere keren per seizoen broeden.

De staart en kieuwen van de larven zijn zichtbaar in het ei. Het uitkomen vindt plaats na 2 tot 3 weken. Grotere, eerder uitkomende larven eten kleinere, jongere larven.

Regeneratie

De axolotl is een genetisch modelorganisme voor regeneratie. Salamanders en salamanders hebben het hoogste regeneratieve vermogen van alle tetrapoden (vierpotige) gewervelde dieren. Het ongelooflijke genezende vermogen gaat veel verder dan het vervangen van een verloren staart of ledematen. Axolotls kunnen zelfs sommige delen van hun hersenen vervangen. Bovendien accepteren ze vrijelijk transplantaties (inclusief ogen en hersendelen) van andere axolotls.

Staat van instandhouding

Wilde axolotls zijn met uitsterven bedreigd. Ze worden door de IUCN vermeld als ernstig bedreigd. In 2013 werden er geen overlevende axolotls gevonden in de habitat van Lake Xochimilco, maar toen werden twee individuen gevonden in de kanalen die uit het meer leidden.

De achteruitgang van axolotls is te wijten aan meerdere factoren. Watervervuiling, verstedelijking (verlies van leefgebied) en introductie van invasieve soorten (tilapia en baars) kunnen de soort te boven gaan.

Een Axolotl in gevangenschap houden

De axolotl zal echter niet verdwijnen! Axolotls zijn belangrijke onderzoeksdieren en vrij veel voorkomende exotische huisdieren. Ze zijn ongebruikelijk in dierenwinkels omdat ze een koele temperatuur vereisen, maar kunnen worden verkregen bij hobbyisten en wetenschappelijke leveranciers.

Een enkele axolotl heeft minimaal een aquarium van 4,5 liter nodig, gevuld (geen onbedekt land, zoals voor een kikker) en voorzien van een deksel (omdat axolotls springen). Axolotls kunnen dit niet verdragenchloorof chlooramine, dus leidingwater moet vóór gebruik worden behandeld. Een waterfilter is noodzakelijk, maar de salamanders kunnen niet tegen stromend water. Ze hebben geen licht nodig, dus in een aquarium met planten is het belangrijk om grote stenen of andere schuilplaatsen te hebben. Kiezelstenen, zand of grind (alles wat kleiner is dan de kop van de axolotl) vormen een risico omdat axolotls deze zullen inslikken en kunnen sterven aan gastro-intestinale verstopping. Axolotls hebben het hele jaar door een temperatuur nodig van laag tot midden jaren 60 (Fahrenheit) en zullen sterven als ze worden blootgesteld aan langdurige temperaturen van ongeveer 74 ° F. Ze hebben een aquariumkoeler nodig om het juiste temperatuurbereik te behouden.

Voeden is het gemakkelijke deel van de zorg voor axolotls. Ze eten bloedwormblokjes, regenwormen, garnalen en magere kip of rundvlees. Hoewel ze voedervissen eten, raden deskundigen aan deze te vermijden, omdat salamanders vatbaar zijn voor parasieten en ziekten die door vissen worden overgedragen.

Bronnen

• Luis Zambrano; Paola Mosig Reidl; Jeanne McKay; Richard Griffiths; Brad Shaffer; Oscar Flores-Villela; Gabriela Parra-Olea; David Wakker. "Ambystoma mexicanum".De IUCN Rode Lijst van bedreigde diersoorten, 2010. IUCN. 2010: e.T1095A3229615. doi:10.2305/IUCN.UK.2010-2.RLTS.T1095A3229615.en
• Malacinski, George M. "De Mexicaanse Axolotl,Ambystoma mexicanum: Zijn biologie en ontwikkelingsgenetica, en zijn autonome celdodelijke genen".Amerikaanse zoöloog. Oxford Universiteit krant.18: 195–206, voorjaar 1978.
• Pough, FH "Aanbevelingen voor de verzorging van amfibieën en reptielen in academische instellingen". Washington, DC: National Academy Press, 1992.