Axolotls - Genetica en kleur (2024)

Overzicht

De Axolotl wordt om verschillende redenen over de hele wereld bestudeerd. Alle eigenschappen die hem zo geschikt maken voor studie, zoals voor alle levende wezens, zijn afhankelijk van zijn genen. Op deze pagina wordt geprobeerd een kort overzicht te geven van de genetica van axolotl, voornamelijk vanuit het standpunt van de hobbyist, die doorgaans het meest geïnteresseerd is in kleur.

Axolotls hebben 28 chromosomen per cel, in veertien paren. Mensen hebben 46 chromosomen in 23 paren. Een chromosoom is een draadachtige structuur bestaande uit DNA en eiwit. De lengte van een chromosoom bestaat uit vele eenheden DNA die genen worden genoemd. Elk gen heeft een speciale plaats op een chromosoom en de positie die het inneemt wordt de locus van dat gen genoemd.

Wanneer een axolotl zich voortplant, versmelten het sperma van het mannetje (dat 14 chromosomen bevat) en het ei van het vrouwtje (dat ook 14 chromosomen bevat) om de zygote te vormen, de eerste cel van de nieuwe axolotl. Elke nieuwe cel van dit nieuwe dier heeft dus 28 chromosomen. Bij de productie van gameten (de sperma- en eicellen) via het proces dat bekend staat als meiose, vinden er echter kleine uitwisselingen van delen van de chromosomen plaats (ook wel ‘crossing-over’ genoemd), evenals een willekeurige toewijzing van chromosomen uit de chromosomen. de eigen ouders van moeder of vader voor elke gameet (wat betekent dat een gameet 2 maternale chromosomen en 12 vaderlijke chromosomen kan hebben, of een andere combinatie).

Dus wanneer axolotls zich voortplanten, is elke nieuwe larve een genetisch verschillend individu, anders dan zijn broers en zussen en zijn ouders. Dit is de essentie van genetische variatie. Het genotype van een dier is wat zijn genen ‘zeggen’ dat het is, en zijn fenotype is het resultaat van het gen, de expressie ervan. Mutante dieren zijn dieren met genen die verschillen van wat als normaal wordt geaccepteerd.

Kleur

De kleur van axolotls is afhankelijk van pigmentcellen die chromatoforen worden genoemd. Deze cellen zijn melanoforen (die eumelanine bevatten, een zwartbruin pigment), xanthoforen (die carotenoïden en pteridines bevatten, gele en roodachtige pigmenten) en iridoforen (die gekristalliseerde purines bevatten, die een glanzende irisatie geven).

Elke cel in een axolotl bevat, zoals hierboven vermeld, 14 paar chromosomen. Elk kenmerk van de dieren wordt gecodeerd door genen op chromosomenparen. De genen voor de pigmentcellen worden onafhankelijk van elkaar overgeërfd en er is geen koppeling met andere genen bekend. Elk pigmenttype wordt dus gecodeerd door twee verschillende genen, één op elk van een paar chromosomen. Deze contrasterende genen die voor hetzelfde kenmerk coderen, staan ​​bekend als allelen. Een paar allelen wordt als volgt geschreven: X/x. Een hoofdletter betekent dat het gen een dominant gen is, in tegenstelling tot de kleine letter, wat betekent dat het gen recessief is.

Het allel dat albinisme controleert, kan bijvoorbeeld in een axolotl worden gevonden in een van de volgende combinaties: A/a, A/A of a/a. Als het dier A/a was, omdat a recessief is en A dominant, zou het fenotype van het dier geen albino zijn, maar zou het nog steeds het gen voor albinisme dragen (aangezien het een "a" heeft). Omdat het zowel "A" als "a" draagt, staat het bekend als "heterozygoot". Als het dier de A/A-combinatie zou hebben, zou zijn fenotype geen albino zijn en zou het niet het gen voor albinisme dragen (omdat beide genen hetzelfde zijn, wordt het "hom*ozygoot" voor "A" genoemd). Als het hom*ozygoot zou zijn voor "a" (dat wil zeggen a/a), zou het fenotype van het dier albino zijn. Omdat "a" recessief is, moeten beide allelen "a" zijn voordat albinisme tot uiting komt in het fenotype. Albinisme resulteert in een tekort aan eumelanine (het donkere pigment). Bij axolotls resulteert het ook in een verhoogd aantal xanthoforen (gele pigmentcellen).

Op dezelfde manier dat a/a resulteert in een tekort aan eumelanine, resulteert m/m (melanoïde) in een tekort aan iridoforen. Dergelijke dieren zijn erg donker en bevatten helemaal geen reflecterende pigmentcellen. M/m of M/M zou resulteren in een normale iridofoorontwikkeling. Dieren die hom*ozygoot zijn voor "bijl" (dwz bijl / bijl) zijn axanthisch, wat betekent dat ze geen zichtbare xanthoforen of iridoforen hebben. Dergelijke dieren zijn bijna net zo donker als melanoïden. Dieren die hom*ozygoot zijn voor zowel het albino-gen als het axanthische gen lijken enigszins gebroken wit (geelachtig). De volgende tabel geeft een overzicht van de kleurgenen.

Misschien heb je het "d"-gen opgemerkt. Dit gen is een ontwikkelingsmutant en geen pigmentmutant zoals de andere. Dieren die hom*ozygoot of heterozygoot zijn voor "D" produceren grote aantallen gele xanthoforen. In combinatie met melanoforen krijgen we de wildtype kleuring (donkerbruin/olijfgroen). Bij dieren die hom*ozygoot zijn voor "d" worden echter de normale pigmentcellen geproduceerd, maar deze migreren nooit van de neurale top van het embryonale dier, wat resulteert in het witte fenotype. Het is belangrijk om te beseffen dat dit dier geen albino is. Dit fenotype is wit, maar heeft donkere ogen. Het staat bekend als leucistisch. Eenvoudig albinisme bij axolotls leidt tot een geel/gouden dier, met rood/roze ogen. Om een ​​witte albino te kunnen produceren moet het dier het d/d genotype hebben in combinatie met het a/a genotype. Melanoïde albino's (m/m met a/a) zijn ook witte dieren met roze/rode ogen. Dit kan ervoor zorgen dat de initiële identificatie van het fenotype van een witte albino moeilijk te bepalen is voor de beginneling.

Kleur soorten

Hier zijn foto's en beschrijvingen van enkele van de algemeen verkrijgbare kleurvarianten en een uitleg van de genetica erachter.

Wildtype

Wilde soorten variëren enigszins in exacte kleur, maar zijn over het algemeen donkerbruin met zwarte, geelachtige en glanzende vlekken/spikkels. Het fenotype van wildtype dieren is donker, niet-melanoïde, niet-albino en niet-axanthisch. Op de onderstaande foto is het dier rechts een wildtype vrouwtje. Dit is het typische wildtype uiterlijk. Het kan ook zijn dat je bruine of heel licht gespikkelde varianten tegenkomt. Wildtypes zijn voor geen van de kleurmutaties hom*ozygoot.

Melanoïde

Op de bovenstaande foto is het dier links een vrouwelijke melanoïde. Zoals eerder beschreven missen melanoïden de "glanzende" pigmenten (gekristalliseerde purines). De aanwezige hoeveelheid geel is ook veel verminderd. Daarentegen wordt het aantal melanoforen (donkere pigmentcellen) sterk vergroot, waardoor een zwart dier ontstaat. De eenvoudigste manier om te bepalen of een dier een melanoïde of een donker wildtype is, is door naar de ogen te kijken: niet-melanoïden hebben een glanzende ring rond de pupil van het oog, terwijl melanoïden (en melanoïde albino's) dat niet hebben. Melanoïden zijn alleen hom*ozygoot voor "m" (dat wil zeggen m/m), maar ze kunnen heterozygoot zijn voor andere kleurmutaties.

Wit (ook wel Leucistisch genoemd)

Algemeen bekend als leucistisch, is het fenotype d/d, niet-melanoïde, niet-albino en niet-axanthisch. Hier is een foto van een groot volwassen vrouwtje. Let op de zwarte ogen en het kleine aantal melanoforen op het hoofd en de rug, wat aangeeft dat het geen albino is. Witte axolotls met zwarte ogen welnietalbino. Hoewel d/d verhindert dat de pigmentcellen van de axolotl van de bovenkant van het dier migreren, betekent dit niet noodzakelijkerwijs dat alle leucistiek kleurcellen op het hoofd en de rug zullen hebben - kijk voor de zekerheid naar de ogen.

Albino

Fenotype is albino a/a (zonder melanoforen). Er zijn veel soorten fenotypisch verschillende albino-axolotl. Hier zijn er een aantal. De eerste is de gouden albino (D/D a/aofD/d a/a). Het heeft een normale migratie van pigmentcellen, maar mist melanoforen, vandaar het geel/gouden uiterlijk.

De tweede soort albino die ik zal noemen is de axanthische albino. Het heeft een normale pigmentcelmigratie, maar is hom*ozygoot voor het albino-gen en het axanthische gen (a/a en ax/ax), wat betekent dat het melanoforen, xanthoforen en iridoforen mist. Het is bijna wit, maar wordt geel naarmate het ouder wordt als gevolg van de ophoping van riboflavines uit het dieet. Hier is een foto van een van de albino-axanthische exemplaren van de voormalige Indiana University Axolotl Colony

De derde soort albino is de witte albino. Het is hom*ozygoot voor "d" en "a" (d/d en a/a). De onderstaande foto is een van de witte albino's van de voormalige Indiana University Axolotl Colony. Let op de aanwezigheid van iridoforen (glanzende pigmentcellen) in de kieuwtakken.

De vierde soort albino die ik zal bespreken is de melanoïde albino. Het is hom*ozygoot voor "m" en "a" (m/m a/a). Dit is een mannelijke axolotl. Terwijl een niet-albino-melanoïde zwart zou zijn, "verwijdert" de combinatie van melanisme en albinisme al het pigment behalve een klein vleugje gele xanthoforen op het hoofd en de rug.

Conclusie

Axolotls zijn er in veel verschillende kleurvariaties. Axolotl-fokkers produceren vaak vreemde nakomelingen waarvan het fenotype in strijd is met wat de fokker kent als zijn genotype.Gevlekte axolotls(niet alleen op de bovenkant van het lichaam zoals bij een leucistiek), gele leucistiek met zwarte vlekken, en de harlekijn (oranje en zwarte vlekken op een witte axolotl) zijn slechts enkele voorbeelden van wat toeval kan bieden. Je kunt de enorme verscheidenheid aan axolotl-kleurvariaties zien inCaudata.org's gebruikersfotogalerij.

Houd je ogen open voor ongewoon gekleurde axolotls die niet overeenkomen met de beschrijvingen hier. Ze kunnen inderdaad heel bijzonder zijn.