Bedankt voor het lezen!Laat een like, een reactie achter of deel dit bericht als je het leuk vond.
Vorige week heeft Netflix uitgebrachtAmerica's Sweethearts: Dallas Cowboys Cheerleaders, een docuseries die de Dallas Cowboys Cheerleaders (DCC) volgt uit hun auditieproces van 2023 tot het einde van hun seizoen en als fan van hun CMT -realityshowDallas Cowboys Cheerleaders: het team maken(2006-2021), ik was erg enthousiast om te zien hoe Netflix DCC zou portretteren, een team dat een aantal gemengde gevoelens in me zou brengen en, zou ik zeggen, veel mensen buiten hun bubbel.
De realityshow, die ik tijdens de pandemie op YouTube begon te bekijken, was licht en grappig.Het toont het verhaal van hoe de vrouwen het team maken, van dansaudities, interviews tot trainingskamp, leerroutines en meer.We krijgen pratenhoofden van de vrouwen, niet genoeg om ze buitengewoon goed te leren kennen, maar genoeg om het gevoel te hebben dat we inzicht hebben in hun persoonlijkheid.Ik wist dat de toon van het Netflix -document heel anders zou zijn, gezien het feit dat Netflix een onderwerp oppakte dat al tientallen jaren in een zeer specifieke lens is onderzocht.Het zou ook het perspectief van een buitenstaander worden, dat misschien minder vertroebeld is door een roze bril.
In de versie van Netflix concentreren we ons op een paar cheerleaders met verschillende ervaringen, waaronder Kelcey, een kapitein in haar vijfde en laatste jaar, Victoria, iemand die moeite heeft om in te passen, Caroline, een onlangs gepensioneerde kapitein met een jongere zus die auditie is,en Reece, een frisse rookie.Bovendien krijgen we het perspectief van Kelli Finglass, de directeur van DCC, en Judy Trammell, de hoofdchoreograaf, die beide DCC zelf waren.
De CMT -show bood veel meer van het perspectief van Kelli en Judy dan de perspectieven van de DCC, dus ik was geïnteresseerd om een eerdere kijk te horen op hoe de vrouwen denken over hun rollen.De cheerleaders van Dallas Cowboys worden aangeprezen als de 'vaak nagebouwde, nooit geëvenaard' gouden standaard van NFL -cheerleaders.Deze vrouwen zijn aangenomen om meer te zijn dan alleen mooie en modelachtige dansers, maar slimme, vriendelijke en sterke vrouwen die ambassadeurs kunnen zijn voor het merk Cowboys.Je bent niet de beste van het beste, tenzij je hebt toegejuicht voor de Dallas Cowboys.De druk waar ze onder zijn, is enorm en veel van de vragen rond het team van buitenstaanders, waaronder ikzelf, omringend of wat de vrouwen halen uit het team te zijn gelijk is aan wat ze erin zetten.
Ik denk dat de meeste vrouwen zouden zeggen dat het is.Kelcey, terwijl ze haar meedogenloze schema tijdens het seizoen schetst (wakker worden om 6 uur; ga om 7:30 uur werken als verpleegster; ga om 16.30 uur uit het werk; ga rond 17.00 uur; ga thuis tussen 22.00 en 12.00 uur;Ga om 1 uur slapen; word wakker en doe het helemaal opnieuw), volgt snel met het feit dat het slechts 5 jaar van haar leven is, dus ze is bereid op te offeren voor het team omdat ze er zo van houdt.De vrouwen praten ook vaak over het zusterschap dat ze uit het team halen.Alumni, sommigen zijn van de huidige moeders van DCC, praten over hoe hun oude teamgenoten nog steeds hun beste vrienden zijn.Caroline en Kat, een andere recente veteraan, spreken over hoe ze zich een beetje verloren voelen zonder DCC na pensionering.
Ik geloof van harte dat DCC een unieke omgeving is voor deze vrouwen.Een van de weinige manieren om door zo'n rigoureus proces te komen, is om contact te maken met de mensen om je heen.Ik heb me echter altijd afgevraagd hoe eerlijk deze vrouwen waren toen de camera's voor hen stonden.Vooral in hun CMT -realityshow worden deze vrouwen tijdens hun auditieproces voor de camera geplaatst.Ze interviewen nog steeds voor deze baan.Als ze enig gevoel van zelfbehoud hebben, zullen ze zo positief mogelijk over de organisatie spreken.Hetzelfde geldt voor deze docuseries, want zelfs als u een veteraan bent, is uw plek in het team volgend jaar nooit gegarandeerd.
De meer eerlijke afbeeldingen van de realiteit van het zijn van het team komen van de vrouwen die niet langer het uniform dragen of die onderweg zijn.Victoria, die ik erg leuk vond van de clips die ik op YouTube van had gezienHaar reis, was een van deze vrouwen.Victoria's moeder, Tina, was een DCC met Kelli, de directeur van het team, en het verhaal van Victoria ging heel erg over haar die nog harder werkte om zichzelf te bewijzen omdat ze een erfenis was.Ze maakte het niet haar eerste keer, wat met veel kritieken op haar figuur kwam, alleen voor haar om het volgende jaar sterker, toner en volwassener terug te komen.
Het lijkt erop dat Sinds dat eerste jaar van uitproberen, toen ze pas 18 was, Victoria worstelde met haar zelfperceptie.Ze bekritiseert constant haar uiterlijk, haar figuur, de manier waarop haar teamgenoten haar waarnemen, waarom ze niet kan passen en waarom ze niet in leidende posities wordt gezet.Ze opent over haar ervaringen met depressie en eetbuien.Caroline spreekt over hoe er elke week wegen in het team zijn.Kat spreekt over hoe je, als je eenmaal bent voor je uniform, je kunt niet aankomen.Als je je uniform van vorig jaar probeert en je moet een grootte omhoog gaan, zelfs als je nog steeds fit en afgezwakt bent, zijn er vragen en aarzelingen die je terugkeren naar het team.
In de realityshow zijn de opmerkingen over gewicht uitgebreid en zelfs soms ronduitPoke leukbij mensen die auditie doen met buikjes die schommelen.Vrouwen die in enig ander scenario zouden worden beschouwd als (Gag) Bikini Ready, krijgen te horen dat ze niet trim/fit genoeg zijn.Eerlijk gezegd is het wreed.Victoria wijst erop dat het in elke andere sfeer van media lijkt dat lichamen die geen maat 2 zijn, langzaam meer geaccepteerd worden, maar dat niet van toepassing is op DCC.Er waren meerdere momenten in de show waarin vrouwen toegeven dat ze er in de praktijk traag uitzagen omdat ze zich 'zichzelf niet voeden'.Zoals in, waren ze niet aan het eten.De druk om dun te blijven in een uniform dat absoluut geen ruimte laat voor enig extra gewicht, moet ondraaglijk zijn, vooral als u niet van nature dun bent.
Hoe meer ik leer over de cheerleaders van de Dallas Cowboys, hoe meer ik denk dat ze een extreme microkosmos zijn van wat het betekent om een vrouw te zijn, en hoe vermoeiend en ongrijpbaar het kan zijn om te proberen dit ideaal te achtervolgen dat nooit bedoeld was om te worden ontmoet.Deze vrouwen zijn slimme, ongelooflijk hardwerkende, vriendelijke, getalenteerde, atletische, gepassioneerde mensen die in posities worden geplaatst om te spreken namens een massale organisatie met klasse, elegantie en verfijning en vooral niet "de ster aan het bezoedelen".Hiervoor hebben ze de eer om, in de woorden van Charlotte Jones, de Chief Brand Officer voor de Cowboys, te zijn, een deel van iets groters dan zijzelf.Het gaat over een zusterschap dat ze kunnen vormen, over relaties die ze de rest van hun leven hebben.Ze hebben de kans om het gevoel te hebben dat ze worden gewaardeerd, ze zijn speciaal en ze maken een verschil.Wanneer de vrouwen hier komen, vinden ze hun passie en vinden ze hun doel. 'Bovendien hebben ze de eer een voorbeeld te zijn van de toekomstdit idee.Is dat echt genoeg?
Voor het werk dat deze vrouwen tijdens het seizoen hebben aangebracht en ter voorbereiding daarop worden ze verschrikkelijk betaald, daarom hebben de meeste van hen andere banen om zichzelf te onderhouden, omdat leven van wat ze als DCC maken onmogelijk is.Ze worden in een openbaar gerichte positie geplaatst, waardoor ze af en toe in gevaar komen, waardoor de implementatie van dingen als het no-touching beleid tijdens hun optredens en intense regels bedoeld is om de vrouwen te beschermen tegen ongewenste aandacht en controle.Ze zijn, laten we eerlijk zijn, geseksualiseerd en geobjectiveerd door de fans van de Cowboys en anderen, zoals blijkt uit een enge fragment van een gids die een kleine groep mannen leidt door AT&T Stadium, inclusief de DCC -kleedkamer, en praten over hoe deSpelers zijn verboden voor de DCC, maar niet de gidsen.Het einde van de voorlaatste aflevering van de serie toont zelfs de jongste DCC, Sophy, die naar voren komt over aangevallen door een cameraman in het midden van een spel.
Voor al deze druk, dit werk, deze risico's, zijbetaald wordengelijk aan een "fulltime chik-fil-A-medewerker", zusterschap en trots.Mannen worden nooit gedwongen genoegen te nemen met een beloning die voornamelijk uit gevoelens bestaat.En ik zeg niet dat trots of zusterschap niet belangrijk is, ze zijn 100%, maar ze moeten in de ervaring worden opgenomen, niet de grootste beloning.Op een gegeven moment ben ik er zeker van dat het minimale loon meer evenredig was met de hoeveelheid tijd en moeite die ging om het maken en vervolgens het onderhouden van de plek in het team, maar in deze tijd van DCC, wanneer vrouwen moeten ontmoetenZo'n hoge standaard van uitmuntendheid om dit te bereikenfunctie, ze lijken niet redelijk gecompenseerd te worden voor hun inspanningen.
Maar dat, denk ik, is het verhaal van het leven van een vrouw.Uw werk is gedevalueerd, maar verwacht.En ongeacht hoe belastend die realiteit is, wordt u gevraagd om een mooi gezicht en een wenselijk lichaam te behouden, te allen tijde klaar en beleefd te blijven en de mannen uit de zijlijn te openen en toe te moedigen, ondanks het feit dat u bentWaarschijnlijk de meest interessante in de kamer.
