John Wick: Hoofdstuk 4 Movie Review (2023) |Roger Ebert (2024)

Welkom terug, Mr. Wick.Vier jaar na "John Wick: Hoofdstuk 3 - Parabellum," regisseurTsjaad StahelskiEnKeanu Reeveszijn teruggekeerd naar theaters met "John Wick: Hoofdstuk 4", een film die bijna twee volle jaren geleden in de bioscoop moest komen.Geloof me.Het was het wachten waard.Stahelski en schrijversShay hadEnMichael FinchHeb de mythologie-zware benadering van de laatste paar hoofdstukken gedistilleerd met de gestroomlijnde actie van de eerste film, wat resulteert in een laatste uur hier dat tot het beste van het genre staat.

"John Wick: Hoofdstuk 4" opent opnieuw met zijn titelpersonage (Reeves) op de vlucht als de slechterik die bekend staat als de hoge tafel die hem in de weg staat.De belangrijkste schurk van de serie is de markies de gramont (Bill Skarsgård), een leider van de hoge tafel die de premie op Wick's hoofd blijft verhogen terwijl hij ook de achtergelaten rommel opruimt, inclusief mogelijk elimineren van Winston Scott (Ian McShane) en zijn deel van deze snode organisatie.De openingsscènes nemen Wick naar Japan, waar hij hulp zoekt vanuit het hoofd van de Osaka Continental, Shimazu (Hiroyuki Sanada), en loopt afoul van een blinde hoge tafelmoordenaar genaamd Caine (The BadassDonnie yen).Laurence Fishburneduikt zo nu en dan op als Wick's Q wanneer de moordenaar een nieuw kogelvrij pak nodig heeft, enShamier AndersonSpeelt een moordenaar die lijkt te wachten op de prijs op Wick's hoofd om het juiste niveau te bereiken voor hem om zijn betaaldag te krijgen.Meer dan de laatste paar films, voelt de plot hier, ondanks de epische looptijd van de film (169 minuten), weer verfrissend gefocust.Hier is John Wick.Hier zijn de slechteriken.Gaan!

En gaan ze doen.Stahelski en zijn team construeren actiescènes op een manier die op de een of andere manier zowel dringend als artistiek tegelijkertijd voelt.Filmmakers die hun shoot-outs te veel overdenken, landen vaak op een toon die ver weg aanvoelt, in palen ontbreekt en zich stijlvoller dan substantieel voelen.DeGeweldigActieregisseurs komen erachter hoe ze gevechten kunnen filmen op een manier die geen spanning opoffert voor showmanship.De actiescènes in "John Wick: Hoofdstuk 4" zijn lange gevechten, pistool-fu-shoot-outs tussen John en tientallen mensen die hem onderschatten, maar ze hebben zoveel momentum dat ze hun welkom niet te veel hebben.

Ze hebben ook prachtig gedefinieerde inzet.Op een bepaald moment in de film beslissen John en een vijand over de parameters van een gevecht, inclusief tijd, wapens en variabelen.Maar dit geldt echt voor alle belangrijke actiescènes, waarin we heel duidelijk begrijpen wat John moet doen en wie hij moet doorgaan om "het niveau af te maken".De eenvoud van doelstellingen zorgt voor complexe choreografie.We weten wat er moet gebeuren voor John om vooruit te blijven gaan zoals hij sinds het begin van de eerste film heeft.Zoveel moderne actie is vol met personages of verwarde doelen, maar de "Wick" -films hebben zo'n briljante duidelijkheid van intentie dat ze dan plezier kunnen hebben binnen die eenvoudige constructies.

Zo veel pret.De choreografie van de actie hier kan gewoon adembenemend zijn.Ik vond het geweldig hoe vaak de wereld rond Wick en zijn ongelukkige strijders doorgaat.In een reeks die de beste zou zijn in bijna elke andere recente actiefilm (maar is 3^rdof 4^ehier), moet Wick vechten tegen een make-up-bedekteScott Adkinsen zijn leger van ongelukkige idioten in een drukke nachtclub.De dansers merken het nauwelijks op.Ze scheiden soms een beetje om ze door te laten, maar ze stoppen niet en staren niet.Met water dat in de club stroomt, zorgen de kronkelende en dansende lichamen voor zo'n visueel inventieve achtergrond.Later, in een van mijn favoriete actiescènes aller tijden, vechten Wick en zijn roofdieren in de verkeerscirkel rond de Arc de Triomphe.De auto's stoppen niet.Het voelt zelfs alsof ze versnellen.Terwijl foto's in deze film op straat kloppen, opent niemand het raam om te zien wat er in godsnaam aan de hand is.De wereld buiten Wick en de mythologie van deze wereld voelt bijna alsof ze de legendarische moordenaar en de honderd of zo mensen die hij uiteindelijk doodt niet kunnen zien.Het is een fascinerende, visueel opvallende keuze.

En dan is er wat ik zou noemen Action Geography.Zoveel mensen hebben geprobeerd de hectische benadering van de "Bourne" -films na te bootsen, en de resultaten zijn vaak meer onsamenhangend geweest dan niet.De geweldige cinematograafDan Laustsen(Om Guillermo del Toro Collarborator te reguleren op "De vorm van water, ""Nachtmerrie Alley, "en meer) werkt samen met Stahelski om ervoor te zorgen dat de actie hier schoon en brutaal is, nooit verwarrend. Het stuntwerk is fenomenaal, en nogmaals, de shoot-outs hebben het gevoel van danschoreografie meer dan de saaie plot-pushing vanZoveel studiofilms. Er is gewoon zoveel gratie en vindingrijkheid wanneer Wick aan het werk gaat.

Natuurlijk helpt een geweldige cast ook.Reeves heeft misschien minder regels in deze film dan die tot nu toe in de franchise, maar hij verkoopt Wick's toewijding volledig terwijl hij hem ook met emotionele uitputting doordrenkt die meer zwaartekracht aan dit hoofdstuk toevoegt.De wraakzuchtige lont van de eerste film is een andere dan de overlevende drie films later, en Reeves weet precies wat dit personage nodig heeft.Zoveel artiesten zouden onnodige details toevoegen aan een personage dat al zo populair is, maar Reeves is slim over het stroomlijnen van deze uitvoering om de film om hem heen te passen.Het stelt ook een paar supporters in staat om te schitteren in verschillende prestatieregisters, vooral Yen en Anderson.De legendarische yen is hier fantastisch, niet alleen in gevechten, maar ook de momenten tussendoor.De meeste mensen die weten wie Donnie Yen is, zullen niet verbaasd zijn om te horen dat hij hier perfect past, maar hij is zelfs beter dan je verwacht.Anderson geeft ook een leuke prestatie als een man die gewoon een huurling lijkt te zijn die wacht op de juiste prijs, maar fans van de serie zullen vanaf het begin opmerken dat deze badass een hond heeft, en dit universum waardeert puppy's en mensen die van ze houden.

De enige kleine fout in Wick's pantser hier is een beetje verhalende zelfgenoegzaamheid.Er zijn een paar scènes, vooral vroeg, als het voelt alsof er iets te lang aan de gang is, en ik denk dat er een iets strakkere (als je kunt zeggen dat 150 minuten een strak zou zijn) versie van deze film die gewoon perfect is.

Fans zullen er niet om geven. Much is gemaakt van wat mensen naar theaters brengt in de post-pandemische, streaming-zware wereld, en dit is een film die moet worden gezien met een juichende, opgewonden menigte.Het heeft die besmettelijke energie waar we van houden in actiefilms - een hele kamer van mensen die zich verwonderen over de vindingrijkheid en intensiteit van wat zich voor hen ontvouwt.Het is een film die bedoeld is om luid en groot te worden bekeken.John Wick heeft er hard voor gevochten.

Deze recensie werd ingediend bij de Noord -Amerikaanse première op het SXSW Film Festival 2023."John Wick: Hoofdstuk 4" opent op 24 maart^e.